Over Ons

De familie Ztjes is een mengeling van  Poolse en Indische komaf. Twee families met twee verschillende familie verhalen. Over hoe ze zich in Nederland vestigen en daar hun gezinnen stichten. Uit deze twee gezinnen komt de familie Ztjes voort. André wordt geboren als enigskind van de fam. Zadojko. Waarvan zowel vader als moeder van Poolse komaf zijn. Irene wordt geboren als 4e kind van de fam. Houps waarvan zowel vader als moeder van Indische komaf zijn. Dit gezin bestaat uit totaal 8 kinderen.

De familie Ztjes, oftewel wij, André en Irene zijn al vanaf onze tienerjaren samen. We trouwen in 1977 en gaan in 1978 vanwege het werk van André vanuit Limburg verhuizen naar de toentertijd nog garnizoensplaats Ede.
Na een aantal jaren maken we de keuze een gezin te stichten dit pakte echter anders uit. Na vele jaren van dokteren besluiten we  een punt achter de behandelingen te zetten en (nog) meer van het leven te gaan genieten. (Als we dat niet al deden).

 Mijn lering uit deze jaren is dat je ervoor kunt kiezen geen kinderen te krijgen maar dat het niet iets vanzelfsprekends is om kinderen te krijgen.

Inmiddels is de Houps familie al rijkelijk toebedeeld met nazaten waarvan er een aantal op een leuke manier meegenieten van onze situatie. Mijn levensmotto was immers niet te zitten kniezen om hetgeen je niet hebt maar genieten van hetgeen je wel kunt krijgen. En voor ons was dat dus onder andere genieten van de nichtjes en neefjes om ons heen. Tenslotte werkten we met zijn tweeën en konden we op zijn tijd de vakanties wat verder van huis  op gaan zoeken. In die tijd was dat nog niet zo vanzelfsprekend als tegenwoordig. Natuurlijk hebben we van die belevenissen ook mooie reisverslagen en enkelen daarvan zullen zeker op deze site gepubliceerd worden.

In 1991 verander ik van baan na bijna 12 jaar bij dezelfde werkgever te hebben gezeten. Zou ik het nu niet doen dan zou het er waarschijnlijk nooit meer van komen. En wat had ik te verliezen. We waren definitief uit het circuit gestapt van jaren lang dokteren. Mijn toekomst lag open voor andere mogelijkheden en die baan werd me in mijn schoot geworpen. De ene dag nam ik de beslissing, de andere dag sloeg ik de krant open en stond er een advertentie in alsof die alleen voor mij was geplaatst. En Lucky me, ik werd ook nog aangenomen.

In 1992 beslissen we definitief het roer om te gooien. Hiervoor was een nieuwe start nodig dus namen we de voor mij toch wel moeilijke beslissing om een ander huis te kopen en zo echt met een schone lei te beginnen. Inmiddels woonden we al bijna 15 jaar in ons knusse huisje aan de bosrand. Het huis had al heel veel (familie) belevenissen meegemaakt want als de muren konden praten dan kwamen er leuke verhalen boven water. En dan al die verbouwingen die we eraan hadden gepleegd. Door de jaren heen hadden we het huisje tot ons eigen optrekje gemaakt. Daardoor stelde ik eisen aan het nieuwe huis. Zo moest het toch ook enige vorm van vrijheid geven net zoiets als we nu hadden met de bosrand tegenover ons. Te zoeken hoefden we niet want ongevraagd presenteerde de krant ons een leuk huis in de toen der tijd in opzet zijnde nieuwbouwwijk. Het huis grensde aan de achterkant aan een vijver, voor André de ideale plek om zijn hengels uit te leggen. En het uitzicht was vrij. Voor ons was dit een enorme vooruitgang qua woonoppervlakte en eigenlijk was het bij het zien van de bouwtekening al het huis waar we beiden het gevoel bij hadden dat daar onze nieuwe start zou beginnen.

Op 11 juni 1993 konden we ons nieuwe optrekje betrekken. We leefden  voor ons doen een luxe leventje en het ging ons best voor de wind. En zoals wij zijn lieten we anderen daar kostelijk van meegenieten want ook in dit huis waren de logeerpartijtjes niet mis. In die tijd voornamelijk in de weekenden omdat we beiden een fulltime baan hadden en we de verlofdagen aan ons zelf wilden besteden.

Tijdens een vakantie in Portugal in 1994 lees ik een piepklein artikel over een professor in Utrecht die een nieuwe methode hanteerde om zwanger te raken. En vreemd als het mag klinken rees bij mij de vraag of dat misschien een mogelijkheid voor ons zou zijn. Alle andere mogelijkheden waren immers uitgesloten. Ik was inmiddels 35 jaar.
Verslag over deze periode zal ik elders op de site zetten.

Onze nieuwe start zette zich voort want het gevolg van dit kleine krantenartikel is dat wij in augustus 1997 na 15 jaar geduld en hoop worden verblijd met de komst van een tweeling. Twee prachtige meisjes Pernette en Noémi die na een zwangerschapsduur van 32+ weken met spoed worden geboren via een keizersnede. Zoals wij het benoemden: "Via keizerlijke weg het levenslicht mochten aanschouwen".

Als je nu denkt dat de puzzel compleet is en wij na lang hopen en verlangen, van ons gezinsleven kunnen genieten blijkt dit niet helemaal zo het geval te zijn. Want op het moment dat het laatste puzzelstuk van het ene verhaal ineen valt begint voor ons een heel nieuw hoofdstuk. Een puzzel met allemaal onsamenhangende stukjes die moeizaam een geheel moeten gaan vormen.

Noémi de jongste van de twee wordt geboren met een ernstig gecompliceerde hartafwijking en voor beider leven wordt gevreesd. Na een moeizame start komen de meisjes na ongeveer twee maanden thuis. Voor Noémi volgt een lange zware weg van operaties en ziekenhuis opnamen waarbij menigmaal voor haar leven wordt gevreesd. Ook dit verhaal krijgt een eigen stukje op de site.

In die periode krijgt André een baan aangeboden in Den Haag. Noémi heeft dan al een aantal operaties achter de rug en de toekomst begint er voor ons iets rooskleuriger uit te zien. Verhuizen is niet ter sprake en zo begint André in januari 2000 niet alleen aan een nieuwe Eeuw maar ook aan een nieuwe baan. De trein wordt zijn dagelijkse reisgezel. De logeerpartijtjes bij de Ztjes nemen toe. Vanwege de situatie van Noémi ben ik volledig gestopt met werken. Dit is natuurlijk aas voor de neefjes en nichtjes die nu eindelijk ook hun vakanties bij ons kunnen boeken. De ene familie heeft het huis nog niet verlaten of de andere staat al voor de deur. Ons huis wordt vanaf dat moment dan ook omgedoopt in "Huize Zeldenrust".  Het zelden rustige huis op de Veluwe. Dit tot groot genoegen van Pernette en Noémi die kostelijk genieten van de aandacht die ze krijgen.

Nu zijn we alweer 9 jaar verder. Hebben we twee prachtige meiden die hun draai aardig kunnen vinden. Wilskracht, vechtlust en doorzettingsvermogen schijnt hen in hun genen te zijn meegegeven en ondanks de zware weg die zij in hun jonge leven al hebben bewandelt zijn het twee vrolijke spontane meiden die lachend in het leven staan.

De puzzel is nog lang niet compleet maar er is al veel meer samenhang in de stukjes. Ons leven is tot op heden een samenhang geweest van toevalligheden en geluk in zo verre je hiervan mag spreken. Vele hoogte punten hebben we bereikt, maar ook door diepe dalen zijn we gegaan die we eerst tezamen en later met zijn vieren hebben getrotseerd. Ooit zei iemand tegen mij: "Elke berg die jij beklimt veranderd in een dal". Dit heeft alleen kunnen gebeuren door een positieve instelling en de kracht die ik heb geput uit de lessen die mijn pad hebben doorkruist.

Met zijn tweeën hebben we heel wat bergen beklommen en dalen bewandeld en een optelsom vertelt me dat we er alleen maar rijker door geworden zijn. Gezamenlijk hebben we ons erdoorheen geslagen en zijn we gesterkt door hoop, wilskracht en vechtlust. Onze levensloop zoals wij hem tot op heden hebben ondergaan heeft voor mij geleid tot het opzetten van deze site zodat ik aan de hand van mijn verhalen alles een plaats kan geven en misschien dat anderen er ook iets positiefs van oppakken.

Januari 2007

Wij wensen een ieder die de site bezoekt veel lees en kijkplezier en hopen dat jullie een berichtje achterlaten in ons gastenboek.

André, Irene
Pernette en Noémi